Ένας τοίχος χώριζε τους τρεις καταδικασθέντες σε θάνατο από τους στρατιώτες που θα εκτελούσαν την ποινή. Ένας τοίχος και λίγες ώρες από το αναπάντεχο γεγονός για να δοκιμάσουν να το αποδεχτούν. Ένας γιατρός τους συντοφεύει με σκοπό να τους προετοιμάσει, να τους ανακουφίσει. Η ώρα πλησιάζει και ένας από τους τρεις άντρες σκέφτεται πως "Αν μου έλεγαν ξαφνικά: είσαι ελεύθερος, φύγε, ξαναγύρισε στο σπίτι, σου χαρίζουμε τη ζωή" ίσως να μη μου έκανε καμμιά ξεχωριστή εντύπωση. Τι νόημα θα 'χαν λίγα χρόνια ή λίγες ώρες αναμονής; Χάνοντας την ιδέα πως είμαι αθάνατος, δεν χρειαζόταν τίποτα πια. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον κι ήμουν ήσυχος. Ήταν μια τρομαχτική ηρεμία- και το χρωστούσα αυτό στο κορμί μου. Μπορεί να το κοίταζα, μα ήταν σαν ξένο. Ένοιωθα να τρέμω και να ιδρώνω κι ωστόσο δεν το αναγνώριζα το κορμί μου."Στον τοίχο ο Σαρτρ παίζει μαζί σου, σε παρασύρει σε ψεύτικα διλήμματα, και όταν πια σε έχει κερδίσει σου εκστομίζει την πιο ειρωνική ανατροπή και σε προκαλεί να βάλεις τα γέλια μαζί με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας σε ένα τέλος κωμικοτραγικό.
