29/07

Σήμερα έχω γενέθλια.

Μαύρος κόρακας στη βροχή

Μαύρος κόρακας στη βροχή

Πάνω στο ξερό κλαδί εκεί ψηλά
Κουρνιάζει ένας βρεγμένος μαύρος κόρακας
Που στρώνει ξανά και ξανά το φτέρωμά του μες στη βροχή.
Δεν αναμένω ένα θαύμα.
Ή ένα ατύχημα

Να πυροδοτήσουν την όρασή μου
Μες στα μάτια μου, ούτε ψάχνω
Πια στον ανερμάτιστο καιρό κάποιο σχέδιο,
Μόνο αφήνω τα λεκιασμένα φύλλα να πέφτουν όπως πέφτουν,
Χωρίς τελετή ή οιωνό.

Παρ’ όλο που, το ομολογώ, κάποιες φορές επιθυμώ
Κάποια ανταπόκριση απ’ τον βουβό ουρανό,
Δεν έχω στ’ αλήθεια παράπονο:
Κάποιο αμυδρό φως μπορεί ακόμα
Να ξεπηδήσει λευκόπυρρο
Απ’ της κουζίνας το τραπέζι ή την καρέκλα

Σαν μια ουράνια φωτιά που πότε πότε
Κατέχει τα πιο αμβλεία αντικείμενα –
Καθαγιάζοντας έτσι ένα διάστημα
Αλλιώς ασυνεπές
Επιδίδοντάς του γενναιοδωρία, τιμή,

Κάποιος ίσως πει αγάπη. Ούτως ή άλλως, τώρα περπατώ
Επιφυλακτική (γιατί θα μπορούσε να συμβεί ακόμα και σ’ αυ-
τό το μουντό, ερειπωμένο τοπίο) δύσπιστη,
Παρ’ όλα αυτά συνετή, αγνοώντας
Πως ένας άγγελος ίσως διαλέξει να φεγγοβολήσει
Άξαφνα δίπλα μου. Γνωρίζω μόνο πως ένας κόρακας
Που τακτοποιεί τα μαύρα φτερά του μπορεί να λάμψει τόσο

Ώστε ν’ αδράξει τις αισθήσεις μου, ν’ ανασηκώσει
Τα βλέφαρά μου και να μου παραχωρήσει
Μια σύντομη ανάπαυλα από τον φόβο
Της απόλυτης ουδετερότητας. Με λίγη τύχη,
Μοχθώντας επίμονα μέσα απ’ αυτήν την εποχή
Της κόπωσης,

Θα συρράψω ένα κάποιο κίβδηλο
Περιεχόμενο. Τα θαύματα συμβαίνουν,
Αν σ’ αρέσει να αποκαλείς αυτά τα σπασμωδικά
Τεχνάσματα ακτινοβολίας θαύματα. Η αναμονή άρχισε ξανά,
Η μακριά αναμονή για τον άγγελο,
Γι’ αυτήν τη σπάνια, τυχαία κάθοδο.

Sylvia Plath

Ο τοίχος του Σαρτρ

Ένας τοίχος χώριζε τους τρεις καταδικασθέντες σε θάνατο από τους στρατιώτες που θα εκτελούσαν την ποινή. Ένας τοίχος και λίγες ώρες από το αναπάντεχο γεγονός για να δοκιμάσουν να το αποδεχτούν. Ένας γιατρός τους συντοφεύει με σκοπό να τους προετοιμάσει, να τους ανακουφίσει. Η ώρα πλησιάζει και ένας από τους τρεις άντρες σκέφτεται πως "Αν μου έλεγαν ξαφνικά: είσαι ελεύθερος, φύγε, ξαναγύρισε στο σπίτι, σου χαρίζουμε τη ζωή" ίσως να μη μου έκανε καμμιά ξεχωριστή εντύπωση. Τι νόημα θα 'χαν λίγα χρόνια ή λίγες ώρες αναμονής; Χάνοντας την ιδέα πως είμαι αθάνατος, δεν χρειαζόταν τίποτα πια. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον κι ήμουν ήσυχος. Ήταν μια τρομαχτική ηρεμία- και το χρωστούσα αυτό στο κορμί μου. Μπορεί να το κοίταζα, μα ήταν σαν ξένο. Ένοιωθα να τρέμω και να ιδρώνω κι ωστόσο δεν το αναγνώριζα το κορμί μου."

Στον τοίχο ο Σαρτρ παίζει μαζί σου, σε παρασύρει σε ψεύτικα διλήμματα, και όταν πια σε έχει κερδίσει σου εκστομίζει την πιο ειρωνική ανατροπή και σε προκαλεί να βάλεις τα γέλια μαζί με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας σε ένα τέλος κωμικοτραγικό.

Από τις λέξεις του Σαρτρ

"Αντί να μου πουν πως ήμουν ο γιος ενός νεκρού, με έκαναν να πιστέψω πως ήμουν το παιδί του θαύματος. Από εκεί προέρχεται, σίγουρα, η απίστευτη ελαφρότητά μου. Δεν είμαι αρχηγός, και ούτε είχα τη φιλοδοξία να γίνω. Η διαταγή και η υπακοή είναι ακριβώς το ίδιο. Ο πιο αυταρχικός διατάζει εν ονόματι κάποιου άλλου, ενός ιερού παράσιτου -του πατέρα του-, μεταβιβάζει τις αφηρημένες βιαιότητες που υφίσταται. Σε όλη τη ζωή μου δεν έδωσα προσταγή χωρίς να γελάσω, δίχως να κάνω τους άλλους να γελάσουν- αυτό δεν σημαίνει πως δεν με τρώει το σαράκι της εξουσίας: δεν μου δίδαξαν την υπακοή."

"Με λατρεύουν, άρα είμαι αξιολάτρευτος. Τι πιο απλό, αφού ο κόσμος είναι σοφά πλασμένος;"

"Τίποτα δεν είναι αθεράπευτο και, κατά βάθος, τίποτα δεν κινείται, οι μάταιες αναταραχές της επιφάνειας δεν πρέπει να μας κρύβουν τη νεκρική ηρεμία του πεπρωμένου μας."

"Μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα για τα συναισθήματά μας εκτός από τη δύναμή τους, δηλαδή την ειλικρίνειά τους."

Mixed Grill

01/02/06

2:43

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Μανία; Μανία... Η νύχτα είναι η ώρα της. Αδύνατον να σταματήσω να σκέφτομαι και μάλιστα τόσο βαθειά, διαπεραστικά και διαβρωτικά που στο τέλος καταντούν να μοιάζουν όλα ανόητα. Και ανόητος εγώ που τα σκέφτομαι. Η αυπνία αναζωπυρώνεται. Νοιώθω το κεφάλι μου να δονείται σαν σφυγμός. Κι άλλες σκέψεις. Από τη μια στην άλλη χωρίς νόημα, χωρίς τέλος, χωρίς στάση. Σκέφτομαι τι θα κάνω μόλις ξημερώσει. Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα. Είμαι σ' απίστευτη εγρήγορση. Νοιώθω ευφορία. Άκρατη ευχαρίστηση της αίσθησης πως είμαι ζωντανός. Δεν υπάρχει τίποτα -μα τίποτα- που να μη μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή. Είναι ωραία... Βαριανασαίνω. Όσο πιο πολύ σκέφτομαι πως είμαι σε ευφορία τόσο ανεβαίνω. Πετάω... Είναι ωραία. Είναι η μανία και είναι ωραία. Αστράφτω. Τέτοιες ώρες νοιώθω απαγορευμένα ευτυχισμένος. Ανασαίνω βαθειά. Δεν μου φτάνει το οξυγόνο... Χρειάζομαι περισσότερη ζωή για να ζήσω. Θέλω τα πάντα και τίποτα. Μια άβυσσος συναισθημάτων με διαπερνά. Ανείπωτη ηδονή... Θεέ μου είσαι; Γιατί ανασαίνω την αναπνοή σου, έχω τη δύναμή σου... Μπορώ να κάνω τα πάντα. Είναι ωραία... Αφήνομαι. Είναι ωραία... Είμαι πάρα πολύ καλά...

***

01/02/06
6:34

Είναι η χειρότερη ώρα της μέρες. Περιμένω να ξημερώσει. Να ξυπνήσει η πόλη. Να ξυπνήσω κι εγώ. Είδα dvd, σέρφαρα, διάβασα. Η νύχτα ήταν μεγάλη όμως... Δεν θέλω να κάνω τίποτα. Περιμένω απλά, νωχελικά να ξημερώσει. Είμαι σε υπερένταση. Ο ύπνος είναι το μοναδικό που θέλω και το μοναδικό που δεν πρέπει αυτήν την ώρα. Τα μέλη μου είναι πιασμένα. Αγριεύομαι. Αργεί να ξημερώσει... Θα ξημερώσει άραγε; Δεν είναι ωραία... Όμως είμαι καλά. Πολύ καλά...

Μία

Μία

Ακούω την ανάσα σου να λαχανιάζει
και λαχανιάζω
κρατάω όλο μου τον πόθο
όλη μου την επιθυμία
στα δυο μου χέρια
θεώνομαι

ακούω τον παλμό σου να κοχλάζει
και κοχλάζω
τα μάτια μου σε τρώνε
δεν σε χορταίνω- και ούτε θα προλάβω
είσαι το τρόπαιό μου
είμαι δικός σου

ακούω το κορμί σου να μ’ αγκαλιάζει
και σ’ αγκαλιάζω
σε αφουγκράζομαι
σου δίνω σχήμα
περπατώ στο περίγραμμά σου
με προσοχή
σαν να το ξέρω

* * *

ξεπλένω το κορμί σου μέσα σε κορμιά
μολύνω τη μνήμη σου
και σκορπίζομαι
ώσπου να ξεφτίσει το περίγραμμά σου
σε σκοτώνω Μία