01/02/06
2:43
Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Μανία; Μανία... Η νύχτα είναι η ώρα της. Αδύνατον να σταματήσω να σκέφτομαι και μάλιστα τόσο βαθειά, διαπεραστικά και διαβρωτικά που στο τέλος καταντούν να μοιάζουν όλα ανόητα. Και ανόητος εγώ που τα σκέφτομαι. Η αυπνία αναζωπυρώνεται. Νοιώθω το κεφάλι μου να δονείται σαν σφυγμός. Κι άλλες σκέψεις. Από τη μια στην άλλη χωρίς νόημα, χωρίς τέλος, χωρίς στάση. Σκέφτομαι τι θα κάνω μόλις ξημερώσει. Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα. Είμαι σ' απίστευτη εγρήγορση. Νοιώθω ευφορία. Άκρατη ευχαρίστηση της αίσθησης πως είμαι ζωντανός. Δεν υπάρχει τίποτα -μα τίποτα- που να μη μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή. Είναι ωραία... Βαριανασαίνω. Όσο πιο πολύ σκέφτομαι πως είμαι σε ευφορία τόσο ανεβαίνω. Πετάω... Είναι ωραία. Είναι η μανία και είναι ωραία. Αστράφτω. Τέτοιες ώρες νοιώθω απαγορευμένα ευτυχισμένος. Ανασαίνω βαθειά. Δεν μου φτάνει το οξυγόνο... Χρειάζομαι περισσότερη ζωή για να ζήσω. Θέλω τα πάντα και τίποτα. Μια άβυσσος συναισθημάτων με διαπερνά. Ανείπωτη ηδονή... Θεέ μου είσαι; Γιατί ανασαίνω την αναπνοή σου, έχω τη δύναμή σου... Μπορώ να κάνω τα πάντα. Είναι ωραία... Αφήνομαι. Είναι ωραία... Είμαι πάρα πολύ καλά...
***
01/02/06
6:34
6:34
Είναι η χειρότερη ώρα της μέρες. Περιμένω να ξημερώσει. Να ξυπνήσει η πόλη. Να ξυπνήσω κι εγώ. Είδα dvd, σέρφαρα, διάβασα. Η νύχτα ήταν μεγάλη όμως... Δεν θέλω να κάνω τίποτα. Περιμένω απλά, νωχελικά να ξημερώσει. Είμαι σε υπερένταση. Ο ύπνος είναι το μοναδικό που θέλω και το μοναδικό που δεν πρέπει αυτήν την ώρα. Τα μέλη μου είναι πιασμένα. Αγριεύομαι. Αργεί να ξημερώσει... Θα ξημερώσει άραγε; Δεν είναι ωραία... Όμως είμαι καλά. Πολύ καλά...
2 σχόλια:
μείξη, καμία μείξη. βγάλε έξω το χρόνο, και δεν υπάρχει μείξη, υπάρχει συνέχεια...
η συνέχεια που δημιουργείται με τις ανθρώπινες δυνάμεις: είσαι το παν, και μετά πέφτεις στο ελάχιστο.
γιατί να μην κοιμηθείς;
ακόμη κι αν δε θέλεις...
έρχεται ο ύπνος και σε παίρνει και θρέφει το κορμί που κουράστηκε στην έξοδό του. να καταλαγιάσει, να κοιμηθεί, να ησυχάσει, να ξεκουραστεί.
να ξυπνήσει. το κορμί θέλει και να ξυπνήσει, όχι μόνο να είναι ξύπνιο.
η ψυχή;
υπάρχει;
τι θέλει;
σιγά μη και δεν υπάρχει.
αυτή κοιτάζει το κορμί σαν κατοικία, σα λιμάνι.
η ψυχή είναι η μάνα του κορμιού, και το κορμί την έχει αναλάβει και την πάει παντού.
κι η ψυχή του μιλά, του λέει, το καθοδηγεί, το στέργει, το λυπάται, το φροντίζει, και περιμένει να τη φροντίσει κι αυτό.
γιατί η ψυχή κουράζεται πάντα πιο εύκολα.
μερικών τα σώματα είναι κουρέλια.
μερικών τα σώματα είναι φορέματα πλούσια, δυνατά, ακριβά.
ολονών πολύτιμα είναι.
το δικό μου ανήκει στα κουρέλια.
δεν μπορεί τα δικά σου τα πολλά. μόλις δει τα σκούρα, μια καταιγίδα, ένα σίφουνα, έναν πόνο να έρχεται από μακριά, η ψυχή το προειδοποιεί αμέσως και το κορμί μου πάει για ύπνο...
κοιμάται βαθιά για να μη σκέφτεται. ξεχνάει για να μη θυμάται όταν κοιμάται.
κάποτε κοιμήθηκε τόσο πολύ που η σκέψη ξύπνησε μόνη της, και μιλούσε στο κορμί που η ψυχή το προστάτευε και κοιμόταν.
όταν ξύπνησαν όλοι, ψυχή, σκέψη, κορμί, χρειάστηκε λίγος χρόνος για να ξαναβρεθούν σε παρόμοιο μήκος κύματος...
αν και έγραψες "αφηρημένα", έγραψες ωραία για ακόμα μια φορά.
Δημοσίευση σχολίου