Μία
Ακούω την ανάσα σου να λαχανιάζει
και λαχανιάζω
κρατάω όλο μου τον πόθο
όλη μου την επιθυμία
στα δυο μου χέρια
θεώνομαι
ακούω τον παλμό σου να κοχλάζει
και κοχλάζω
τα μάτια μου σε τρώνε
δεν σε χορταίνω- και ούτε θα προλάβω
είσαι το τρόπαιό μου
είμαι δικός σου
ακούω το κορμί σου να μ’ αγκαλιάζει
και σ’ αγκαλιάζω
σε αφουγκράζομαι
σου δίνω σχήμα
περπατώ στο περίγραμμά σου
με προσοχή
σαν να το ξέρω
* * *
ξεπλένω το κορμί σου μέσα σε κορμιά
μολύνω τη μνήμη σου
και σκορπίζομαι
ώσπου να ξεφτίσει το περίγραμμά σου
σε σκοτώνω Μία
6 σχόλια:
όταν ο έρωτας γίνεται Ιδέα,
το κορμί φοριέται στη μνήμη σαν προδοσία...
καλέ μου ραψωδέ
ήρθα στο κονάκι σου για σένα, γιατί είσαι φίλος μου.
κι έμεινα, γιατί το κείμενό σου είναι ένα υπέροχο ποίημα.
τσίφτικο.
Πολύ ωραίο και το σχόλιο της abttha για την "προδοσία" του κορμιού.
"Δεν τα φοβάμαι τα στοιχειά...
Οι ζωντανοί μου προκαλούν τρόμο
γιατί έχουν κορμί..." έλεγε η Γιουρσενάρ.
Ραψωδέ, keep walking στιχουργικά.
το κορμί προδίδει, και η θλίψη αλλάζει πρόσωπα...γιατί το κορμί επιθυμεί...
καλημέρα σας.
πες μου κι άλλη ραψωδία...
... όταν ακούς τη σάρκα του άλλου, ο έρωτας γίνεται μια μάχη... ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κι όποιος τα καταφέρει... γυρεύεις να σταυρώσεις τον άλλον και ν' αναστηθείς εσύ... διαλύεις και τρέφεσαι...γονατίζεις κι εκτοξεύεσαι...εναντιώνεσαι στο ίδιο σου το είναι, ευχόμενος να σε ρουφήξει ο άλλος ωσότου να μην επιθυμείς... στήνεις ξόβεργα σημαδεύοντας την περιοχή... και κάποτε, μετανιωμένος, θα κλαις για ό,τι δε σε θυσίασε στο όνομα μιας αποκαθήλωσεις που δε σου ανήκε ποτέ...
... μπράβο Ραψωδάκο!... και να μη ξεχνάς... το χρέος μας στις λέξεις, δε παραγράφεται ποτέ...
... η φίλη σου, Φίλμπυ...
καλώς τη φίλμπυ και το περιποιημένο σχόλιό της...
οι λέξεις εξ-υπηρετούν...
Δημοσίευση σχολίου